تفاوت یکبار مصرف زیست تخریب‌ پذیر و قابل کمپوست + مقایسه مزایا و معایب

در موضوع بسته‌بندی و استفاده از یکبار مصرف‌ها دوستداران محیط زیست چند پرسش کاربردی مطرح می‌کنند:  ” تفاوت یکبار مصرف زیست تخریب‌ پذیر و قابل کمپوست ” چیست؟ و اصلا چرا دانستن تفاوت ظروف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست مهم است؟ در جدیدترین مطلب بلاگ ظرف باکس به معرفی ظروف یکبار مصرف زیست تخریب پذیر – ظروف یکبار مصرف قابل کمپوست – و ظروف یکبار مصرف قابل بازیافت می‌پردازیم و تفاوت یکبار مصرف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست را به طور کامل توضیح می‌دهیم همچنین به معرفی مزایا و معایب استفاده از یکبار مصرف‌های زیست تخریب پذیر و یکبارمصرف های قابل کمپوست و نیز به چالش‌های ظروف یکبار مصرف زیست تخریب‌ پذیر و ظروف یکبار مصرف قابل بازیافت خواهیم پرداخت. این مقاله از ظرف باکس می‌تواند به بسیاری از سوالات شما در زمینه‌ی بازیافت، کاهش آلودگی محیط زیست و مدیریت پسماند پاسخ دهد.

تفاوت بین ظروف یکبار مصرف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست چیست؟

طراحی ظروف زیست تخریب پذیر به نوعی است که با مرور زمان توسط میکروارگانیسم‌هایی مثل قارچ‌ها و باکتری‌ها تجزیه و تبدیل به آب، دی‌اکسید کربن و مواد آلی می‌شوند. اما سرعت تجزیه متفاوت است. برخی ظروف تجزیه پذیر شاید سالیان طولانی زمان ببرند تا تجزیه شوند. در عین حال ممکن است که این ظروف در برخی شرایط، ذرات ریز پلاستیکی بر جا بگذارند. بنابراین لیبل زیست تخریب پذیری به این معنا نیست که این ظروف هیچ ضرر و زیانی برای محیط زیست ندارند.

ظروف قابل کمپوست به گونه‌ای از ظروف تجزیه پذیر گفته می‌شود که اگر در شرایط مناسب کمپوست قرار بگیرند، به طور کامل تجزیه می‌شوند. در واقع این ظروف در مراکز صنعتی کمپوست می‌توانند به مواد غیرسمی و مغذی تبدیل شوند. چنین ظروفی بقایای مضری تولید نمی‌کنند و حتی موجب غنی ساختن خاک می‌شوند.

بنابراین همانطور که می‌بینید هر دوی این ظروف به طبیعت برمی‌گردند؛ با این تفاوت که ظروف قابل کمپوست در بازه زمانی کوتاهتر و با منافع بیشتر به محیط زیست برمی‌گردند.

چرا دانستن تفاوت یکبار مصرف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست مهم است؟

اگر تفاوت بین ظروف کمپوست پذیر و زیست تخریب‌ پذیر را بدانیم انتخاب آگاهانه‌تری خواهیم داشت. ظروفی که با لیبل زیست تخریب پذیر به بازار عرضه می‌شوند، نمی‌توانند سریع و ایمن تجزیه شوند (به ویژه اگر در محیط‌هایی تجزیه شوند که نور و اکسیژن کافی وجود ندارد). شناخت بین این دو نوع ظرف موجب می‌شود که کسب‌وکارها انتخاب هوشمندانه‌ای داشته باشند که صد در صد به نفع محیط زیست است. همچنین آگاهی از تفاوت این ظروف باعث بهتر شدن مدیریت پسماندها (بقایای مضر) می‌شود. تفکیک مواد زیست تخریب پذیر و کمپوست‌ پذیر باعث کاهش آلودگی محیط زیست و به ایجاد چرخه‌ی پایدار برای استفاده‌ی مجدد از منابع طبیعی کمک می‌کند.

تفاوت یکبار مصرف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست: 1. معرفی ظروف قابل کمپوست‌

ظروف یکبار مصرف قابل کمپوست که از مواد طبیعی ساخته می‌شوند در شرایط خاص کمپوست‌سازی به موادی غیرسمی و مغذی تبدیل می‌شوند. برای ساخت این ظروف از مواد طبیعی و تجزیه پذیر مثل کاغذ، بامبو، نشاسته ذرت و نیشکر استفاده می‌شود. تجزیه‌ی این مواد در مراکز کمپوست صنعتی یا خانگی چند ماه طول می‌کشد و بقایای سمی و مضر به جا نمی‌گذارد. این ظروف سازگار با محیط زیست را می‌توان به جای فوم و پلاستیک استفاده کرد. این کار با کاهش زباله و آلودگی موجب پایداری محیط زیست می‌شود. این ظروف در نهایت به خاک برمی‌گردند و خاک را تقویت می‌کنند. از این رو نیاز به کودهای شیمیایی کاهش می‌یابد. با این وجود باید این مواد را درست دفع کرد. برای دفع درست این مواد از سطل کمپوست به جای سطل زباله استفاده کنید.

تفاوت یکبار مصرف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست: 2. معرفی ظروف زیست تخریب‌پذیر (Biodegradable)

ظروف یکبار مصرف زیست تخریب‌ پذیر که معمولا از الیاف گیاهی، کاغذ و پلاستیک زیست‌تخریب‌ پذیر ساخته می‌شوند، با مرور زمان تبدیل به ترکیبات طبیعی (دی‌اکسیدکربن، آب و مواد آلی) می‌شوند. فرآیند تجزیه این ظروف بستگی به دما، اکسیژن و رطوبت محیط دارد. این ظروف نسبت به پلاستیک سازگاری بیشتری با محیط زیست دارند؛ اما در مقایسه با ظروف کمپوست‌ پذیر پایداری زیادی ندارند.

باید توجه کرد که هرچند عبارت زیست تخریب پذیر به مفهوم تجزیه‌ پذیری توسط موجودات زنده است اما به زمان و شرایط خاص نیاز دارد. برخی از این این ظروف حتی ممکن است در صورت نبودن شرایط مناسب، مثلا بعد از گذشت 20 سال، منجر به تولید ریز‌پلاستیک‌های مضر شود. بنابراین نباید این ظروف را داخل سطل بازیافت پلاستیک یا کمپوست خانگی انداخت.

انواع پلیمرها و پلاستیک‌های زیست تخریب پذیر موجود در بازار

انواع مختلف پلیمرها و پلاستیک های زیست تخریب پذیر که در بازار عرضه می‌شوند، از مواد طبیعی و یا مصنوعی (با پایه نفتی) ساخته می‌شوند.

پلی‌لاکتیک اسید (PLA) از متداول‌ترین این مواد است که از نشاسته ذرت یا فیبر نیشکر تهیه می‌شود. این ماده‌ی شفاف و مقاوم برای بسته‌بندی یکبار مصرف، ظروف و لیوان یکبار مصرف به کار می‌رود. پلی‌هیدروکسی‌آلکانوآت‌ها (PHA) ماده‌ای است که در نتیجه تخمیر قند و چربی گیاهی به وجود می‌آید. این ماده – که قابلیت زیست‌ تخریب‌ پذیری و کمپوست‌ پذیری بالایی دارد- برای تولید لوازم و محصولات پزشکی استفاده می‌شود. از جمله پلیمرهای دیگر پلی‌بوتیلن سوکسینات (PBS) و پلی‌بوتیلن آدیپات ترفتالات (PBAT) هستند. این پلاستیک‌های زیست‌ تخریب‌ پذیر در شرایط خاص قابل تجزیه هستند. برخی از این نوع پلاستیک‌ها می‌توانند به‌طور طبیعی در خاک و آب تجزیه شوند اما تجزیه‌ی برخی دیگر تنها در مراکز صنعتی کمپوست صورت می‌گیرد. برای تجزیه به شرایط خاصی مانند رطوبت، دما و انواع میگرو‌ارگانیسم نیاز است.

پلی‌لاکتیک‌اسید (PLA):

پلیمری است که از منابع آلی تجدید پذیر مثل نشاسته‌ی ذرت یا نیشکر مشتق شده است و برای تولید کیسه‌ی کمپوست، بسته‌بندی مواد غذایی و مواد پرکننده شل بسته‌بندی (مثل پرکننده‌ی فومی) به کار می‌رود. این محصولات با روش ریخته‌گری، قالب‌گیری تزریقی یا رشته‌ریسی ساخته می‌شوند.

پلی‌هیدروکسی‌آلکانوات (PHA):

موادی هستند که توسط بسیاری از باکتری‌ها و آرکی‌ها سنتز می‌شوند. بنابراین به دلیل منشاء طبیعی و سازگاری با محیط زیست به عنوان یک لایه‌بردار شیمیایی ملایم برای تولید محصولات مراقبت پوست و بدن به کار می‌رود.

پلی‌بوتیلن سوکسینات (PBS):

پلی‌بوتیلن سوکسینات از خانواده‌ی پلی‌استرهاست. این ماده که دارای خواص مکانیکی و قابلیت تخریب سریع‌تر در محیط‌های صنعتی جزء گزینه‌های ارزشمند در صنعت بسته‌بندی پایدار به شمار می‌آید.

پلی‌بوتیلن سوکسینات برای تهیه و تولید ورق‌ها، فیلم‌ها و محصولات قالب‌گیری شده‌ی زیست تخریب پذیر اتفاده می‌شود.

نشاسته ترموپلاستیک (TPS):

به عنوان پرمصرف‌ترین نوع بیوپلاستیک شناخته می‌شود؛ زیرا نشاسته یک منبع بسیار ارزان و فراوان است. نشاسته ترموپلاستیک یک ماده‌ی تجدیدپذیر و زیست تخریب پذیر است که در بسته‌بندی مواد غذایی از جمله ظروف، روکش‌ها و فیلم‌ها، اقلام یکبار مصرف مانند کارد و چنگال و  فیلم‌های محافظ به کار می‌رود.

پلی‌کاپرولاکتون (PCL):

پلی‌کاپرولاکتون، یک پلی‌استر زیست تخریب پذیر است. این ماده، نیمه کریستالی و مصنوعی است با نقطه‌ی ذوب حدود 60 درجه سانتی‌گراد. پلی‌کاپرولاکتون در رشته‌ی زیست‌پزشکی تهیه‌ی نخ بخیه و تجهیزات رهایش دارو به کار می‌رود.

سلولز استات

سلولز استات به هر استر استاتی از سلولز گفته می‌شود. این ماده به عنوان یک ماده‌ی افزودنی (Additive)، چسباننده (Binder) و تشکیل‌دهنده‌ی فیلم (Film Former) استفاده می‌شود. سلولز استات از اولین پلیمرهایی است که انسان ساخته است. آشناترین کاربرد این ماده در زندگی روزمره تولید فیلتر سیگار و ساخت قاب عینک می‌باشد. در الیاف پارچه هم به کار می‌رود.

چالش‌های ظروف یکبار مصرف زیست تخریب‌ پذیر

مصرف ظروف یکبار مصرف زیست تخریب‌ پذیر که حامی محیط زیست است و موجب کاهش آلودگی می‌شوند، چالش‌هایی پیش رو دارند. از جمله این جالش‌ها این است که برای تجزیه نیاز به شرایط خاصی نظیر دما، اکسیژن و رطوبت دارند. به دلیل اینکه در محل دفن زباله اکسیژن کافی موجود نیست، فرآیند تجزیه‌ی کامل سالیان متمادی طول می‌کشد. چالش دیگر این است که مصرف‌کنندگان دانش کافی ندارند و تصور می‌کنند که مفهوم ” زیست تخریب‌ پذیری” به این معناست که این ظروف به سرعت تجزیه می‌شوند. هزینه‌ی تولید ظروف یکبار مصرف زیست تخریب‌ پذیر از پلاستیک‌های معمولی بیشتر است. برای مواجهه با این چالش‌ها باید به مصرف‌کنندگان آموزش داد، سیستم مدیریت پسماند را بهبود بخشید و تکنولوژی‌های منابع زیست تخریب‌ پذیر را توسعه داد.

تفاوت یکبار مصرف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست: 3. معرفی ظروف قابل بازیافت (Recyclable)

ظروف یکبار مصرف قابل بازیافت را می‌توان جمع‌آوری، پردازش و استفاده‌ی مجدد کرد. این ظروف -که از کاغذ، شیشه، آلومینیوم و پلاستیک پلی‌اتیلن، ترفتالات (PET) و پلی‌اتیلن با چگالی بالا (HDPE) ساخته می‌شوند- را به مراکز بازیافت منتقل می‌کنند و در آنجا تمیز، تفکیک و جداسازی می‌کنند. نهایتا آنها را به مواد اولیه برای محصولات جدید استفاده می‌کنند (این همان اقتصاد چرخشی است که در آن مواد دور انداخته نمی‌شوند و مجددا مورد استفاده قرار می‌گیرند). این ظروف، آلودگی محیطی را کاهش می‌دهند و دوست‌دار محیط زیست هستند. هرچند لازم است که با آگاهی عمومی به دفع صحیح و اصولی این ظروف پرداخت.

چالش‌های ظروف یکبار مصرف قابل بازیافت

از جمله چالش‌های ظروف یکبار مصرف قابل بازیافت آلودگی مواد قابل بازیافت است. اگر باقیمانده‌ی مواد غذایی، مایعات یا مواد غیر قابل بازیافت با هم ترکیب شوند پردازش آنها با مشکل مواجه می‌شود. همچنین تمام لوازمی که با عنوان قابل بازیافت به بازار عرضه می‌شوند، نیاز به تجهیزات تخصصی دارند که در همه جا موجود نیست.

تجهیزات بازیافت در جاهای مختلف، متفاوتند. به علاوه هزینه‌ی جمع‌آوری، تفکیک و پردازش ظروف قابل بازیافت بسیار بالاست. رفع زیرساخت‌های بازیافت، استاندارد کردن تجهیزات بازیافت و آگاهی مردم از جمله اقداماتی است که می‌توان برای رفع این چالش‌ها انجام داد.

جدول مقایسه تفاوت یکبار مصرف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست

در جدول زیر به تفاوت بین ظروف زیست تخریب‌ پذیر و کمپوست پذیر پرداخته‌ایم:

کاربرد پلاستیک زیست تخریب پذیر در صنایع مختلف

استفاده از پلاستیک زیست‌ تخریب‌ پذیر در صنایع مختلف بیش ‌از پیش درحال افزایش است.این نوع پلاستیک می‌تواند موجب کاهش آلودگی ناشی از زباله‌های پلاستیکی شود. اینگونه پلاستیک‌ها بعد از اینکه دور ریخته می‌شوند، سریع‌تر تجزیه می‌شوند. پلاستیک‌های معمولی بر پایه‌ی نفت ساخته شده‌اند و محیط زیست را آلوده می‌کنند. اما پلاستیک زیست‌ تخریب‌ پذیر از نشاسته‌ی ذرت، نیشکر یا پلی‌لاکتیک‌اسید (PLA) تولید می‌شوند.

این پلیمرهای تجزیه‌ پذیر برای بسته‌بندی، تولید ظروف یکبار مصرف، فیلم‌های کشاورزی (پوشش‌های خاصی که کشاورزان و باغداران روی خاک و یا محصولات خود می‌کشند تا گیاهان رشد بهتری داشته باشند) و محصولات دیگر به کار می‌رود.

بسته‌بندی‌های مواد غذایی

استفاده از پلاستیک زیست تخریب پذیر در صنعت بسته‌بندی مواد غذایی موجب می‌شود به هدف پایداری محیط زیست و رضایت مصرف‌کنندگان بتوان دست یافت. این نوع پلاستیک برای تولید محصولات یکبار مصرف غذایی شامل لیوان، سینی، چنگال و کارد استفاده می‌شود. مزیت اصلی که در استفاده از این پلاستیک وجود دارد این است که موجب کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی می‌شود. همچنین در تماس با غذاهای داغ ایمنی بیشتری نسبت به پلاستیک معمولی دارد.

انتظار می‌رود که با پیشرفت تکنولوژی‌های جدید و کاهش نسبی هزینه‌های تولید اینگونه مواد در صنعت غذایی بیشتر استفاده شود. برای تحول و جایگزین کردن پلاستیک زیستی با پلاستیک‌های سنتی، صنعت بسته‌بندی محصولات غذایی در اولویت قرار دارد.

کیسه‌های پلاستیکی

کیسه‌های پلاستیکی زیست تخریب پذیر برای تولید کیسه‌های خرید و دفع زباله استفاده می‌شوند. اما باید به این نکته توجه کرد که عموما کیسه‌های پلاستیکی زیست تخریب پذیر به ویژه انواع “اُکسو-زیست تخریب‌ پذیر” که در بین مردم به اشتباه با عنوان “دوست‌دار محیط زیست” شناخته می‌شوند، در واقع عمدتا پلاستیک معمولی هستند که مواد شیمیایی به آنها اضافه شده است. این مواد افزودنی باعث می‌شوند که پلاستیک زودتر به میکروپلاستیک‌ها تجزیه شود. این امر به معنای آن است که پلاستیک کاملا از بین نمی‌رود بلکه همچنان باعث آلودگی آب و خاک می‌شود. بنابراین در مصرف آنها باید بسیار محتاط بود.

کیسه‌های کاملا زیست تخریب پذیر از بیوپلیمرهای گیاهی مثل نشاسته‌ی ذرت نشکیل می‌شوند. این پلاستیک قابل تجزیه به آب و زیست‌توده است. می‌توان از آن برای جمع‌آوری زباله‌ی تر (باقیمانده‌ی غذا و برگ درختان) و تولید کود در خانه و کارخانه استفاده کرد.

صنعت کشاورزی

پلاستیک‌های زیست تخریب‌ پذیر برای تولید مالچ و گلدان‌های نشاء استفاده می‌شود. مالچ عبارتست از لایه‌های پلاستیکی که کشاورزان روی خاک می‌کشند تا رطوبت را حفظ و علف‌های هرز را کنترل کنند. در روشهای سنتی قدیم، کشاورزان ناچار بودند که مالچ پلاستیکی را جمع‌آوری و دفع کنند (کاری پر هزینه که تکه‌های پلاستیک در خاک به جا می‌ماند). مزیت پلاستیک‌های زیست تخریب‌ پذیر این است که بعد از برداشت محصول، مالچ مستقیماً زیر خاک شخم زده می‌شود و توسط میکروب‌ها تجزیه می‌شوند. این کار مانع آلودگی مراتع کشاورزی می‌شود و هزینه‌ی کار روی زمین را کاهش می‌دهد.

صنایع پزشکی

پلاستیک‌های زیست تخریب پذیر در بخش پزشکی کاربرد تخصصی دارند: تولید نخ جراحی سوتور که به‌طور بی‌خطر در بدن جذب می‌شود، سیستم انتقال دارو و انواع پیچ استخوانی، که در ایمپلنت موقت به کار می‌روند.

با این وجود، استفاده از این نوع پلاستیک در بخش پزشکی هنوز به آهستگی پیش می‌رود زیرا به انجام آزمایش‎‌های زمانبر و تأییدیه نیاز دارد. تولید این مواد بسیار کم است و به همین خاطر هنوز استفاده‌ی قابل توجهی در این بخش ندارد. در حال حاضر پلاستیک‌های زیست تخریب پذیر که در پزشکی به کار می‌رود نسبت به پلاستیک‌های سنتی گران‍قیمت‌تر هستند. مثلا قیمت پلاستیک PLA حدودا 30 تا 50 درصد بیشتر از پلاستیک‌های معمولی است. این امر به خاطر هزینه‌ی بالای تولید مواد اولیه و تولید مبتنی بر زیست‌فناوری است.

سوالات متداول در خصوص تفاوت بین ظروف زیست تخریب‌پذیر و قابل کمپوست

درباره خرید و تامین و حتی نگهداری از ظروف یکبار مصرف قابل بازیافت، زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست دانستن پاسخ پرسش‌های زیر ضروری است.

آیا ظرف کمپوست‌ پذیر را می‌توان در زباله معمولی انداخت؟

اگر ظرف کمپوست‌ پذیر در سطل زباله‌ی معمولی انداخته شود، امکان تجزیه‌ی درست و اصولی آنها در محل دفع زباله وجود ندارد زیرا اکسیژن کافی در چنین محیط‌هایی وجود ندارد. بنابراین تجزیه‌ی این ظروف ممکن است چندین سال طول بکشد. حتی امکان تولید گاز متان که گاز گلخانه‌ای است، هم وجود دارد. باید این ظروف را در سطل کمپوست خانگی یا مراکز صنعتی کمپوست تجزیه کرد.

تفاوت بین ظروف زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست در بازیافت چیست؟‎

ظروف زیست‌ تخریب‌ پذیر از موادی تولید شده‌اند که با حضور میکرواورگانیسم‌های باکتری و قارچ قابل تجزیه هستند. هرچند این فرآیند زمان طولانی می‌گیرد، اما مشکل اینجاست که تمام پلاستیک‌‌های تجزیه‌پذیر را نمی‌توان کاملا به مواد غیرسمی تبدیل کرد. این فرآیند ممکن است باعث تولید ریز‌پلاستیک شود.

فرآیند تجزیه‌ی ظروف قابل کمپوست نیاز به شرایط خاص محیطی دارد؛ وجود رطوبت، گرما و اکسیژن کافی ضروری است. این شرایط در مراکز صنعتی کمپوست موجود است. ظروف قابل کمپوست هیچ نوع مواد سمی یا ذرات ریز پلاستیک به جای نمی‌گذارند (برخلاف ظروف زیست‌تخریب‌پذیر). این نوع ظروف را نباید در هنگام بازیافت با پلاستیک‌های معمولی ترکیب کرد زیرا باعث اختلال در فرآیند بازیافت می‌شوند.

آیا زیست تخریب‌پذیر به معنای تجزیه در طبیعت است؟

زیست‌ تخریب‌ پذیری بدین مفهوم نیست که همه‌ی مواد به آسانی در طبیعت قابل تجزیه هستند. بسته به وجود رطوبت، دما و اکسیژن مورد نیاز سرعت تجزیه متفاوت است. ممکن است که یک پلاستیک در مرکز صنعتی کمپوست سریع تجزیه شود اما همان پلاستیک در صورت رهایی در آب یا محل دفن زباله سال‌ها باقی می‌ماند زیرا در این مکانها شرایط مطلوب برای تجزیه وجود ندارد. بنابراین وجود شرایط لازم برای زیست‌ تخریب‌ پذیری مهم است.

آیا همه ظروف بازیافت‌پذیر را باید شست؟

نیاز نیست که همه‌ی ظروف برای بازیافت کامل شست‌وشو شوند؛ تنها لازم است که قبل از بازیافت، بقایای غذا و یا مایعات باقیمانده تمیز شوند. وجود این بقایا باعث آلودگی و کاهش کیفیت مواد بازیافت می‌‌شود. آبکشی ظروف برای پاک کردن بقایا موجب تسریع بازیافت می‌شود.

کدام گزینه سبزتر است: کمپوست‌پذیر یا قابل بازیافت؟

سبزترین گزینه بستگی به این دو مورد دارد: نوع مدیریت پسماند و اینکه چقدر یک ماده می‌توند وارد چرخه‌ی طبیعت شود.

مواد کمپوست‌ پذیر که مواد مغذی را به خاک برمی‌گردانند، برای پسماند خیلی خوب هستند (البته به این شرط که کمپوست با تجهیزات درست انجام بگیرد). اگر این مواد در محل دفن زباله ریخته شوند، شاید به درستی نتوان آنها را تجزیه کرد.

مواد قابل بازیافت در صورت تفکیک مناسب و تمیزی نه تنها موجب کاهش آلودگی محیط زیست می‌شوند بلکه می‌توان چندین بار آنها را به محصولات جدیدی تبدیل کرد.

در نهایت باید گفت که کمپوست برای مواد آلی و تجزیه‌پذیر مناسب است و بازیافت برای مواد مقاوم مثل پلاستیک، فلز و شیشه بهتر است.

آیا ظروف PLA را می‌توان با ظروف پلاستیک معمولی مخلوط کرد؟

به هیچوجه نباید ظروف PLA یا پلی‌لاکتیک‌اسید را با ظروف پلاستیکی ترکیب کرد چون مواد تشکیل‌دهنده‌ی آنها متفاوت است و برای بازیافت به فرآیندهای جدا نیاز دارند. ظروف PLA از مواد قابل تجزیه و تجدیدپذیر مثل باگاس یا نشاسته ذرت ساخته شده‌اند ولی پلاستیک‌های PET یا PP از منشقات نفتی هستند. مخلوط کردن ظروف PLA با ظروف پلاستیکی موجب آلودگی کل محموله بازیافت و کاهش کیفیت بازیافت می‌شوند.

ظروف یکبار مصرف گیاهی چه تفاوتی با ظروف زیست تخریب پذیر دارد؟

ظروف کاملا گیاهی (Plant-based) از مواد طبیعی مانند ذرت، نیشکر یا جلبک تولید می‌شوند و مشتقات نفتی ندارند. هدف تولید اینگونه ظروف این است که وابستگی به سوخت‌های فسیلی را کاهش دهد. این ظروف را می‌توان در شرایط مناسب کمپوست (دمای بالا) به کمپوست تبدیل کرد. بعد از تجزیه به خاک برمی‌گردند. این ظروف طبیعی سازگار با محیط زیست، گران‌تر هستند. (با این حال توجه داشته باشید که بسیاری از انواع پلاستیک گیاهی به لحاظ ساختار شیمیایی شبیه پلاستیک معمولی هستند و برای تجزیه‌ی آنها نیاز به شرایط خاص است. در واقع نمی‌توان در شرایط عادی آنها را تجزیه یا کمپوست کرد.)

ظروف زیست‌ تخریب‌ پذیر پلاستیک‌هایی با افزودنی شیمیایی هستند. این ‎مواد کاملا از بین نمی‌روند و به ویژه در محل دفن زباله یا دریا به ریزپلاستیک‌ مضر تبدیل می‌شوند. این ظروف ارزان‌تر هستند.

از کجا یکبار مصرف بخرم؟

نزدیک ترین فروشگاه ظرف یکبار مصرف به من کجاست: فروشگاه ظروف یکبار مصرف ظرف باکس مرکز قابل اعتماد مصرف‌کنندگانی است که دغدغه‌ی حفظ محیط زیست را دارند. این مجموعه با تولید محصولات یکبار مصرف مرغوب تلاش می‌کند تا رضایت و اعتماد مصرف‌کنندگان را کسب کند.

منبع